Het wordt weer tijd.........
Er zijn van die jaren dan weet je dit wordt een pittig jaar. Je voelt het in elke vezel van je lichaam.
Alles komt op de achtergrond te staan en je hebt alle energie nodig om overeind te blijven.
Het lijkt of Murphy's Law alles heeft overgenomen en dat je nergens adem krijgt.
Dit jaar is voor ons zo'n jaar.
Afgelopen januari hebben we afscheid moeten nemen van mijn moeder. Ondanks dat we wisten dat het eraan zat te komen was het toch plotseling. Ze was een taaie tante, maar in een keer was het op. Ook al maakte ze het voor iedereen niet gemakkelijk soms betrap ik me erop dat ik haar mis.
Tijd voor bijkomen was er helaas niet. Volgende richtpunt was onze jongste dat hij goed zou landen in het VO. Eerst zorgen dat hij op een punt gefocust kon blijven.
Tegelijkertijd wisten we dat mijn schoonmoeder niet meer lang had. Een slopende ziekte had haar ingehaald. Voordat het nieuwe schooljaar kon beginnen moest ook van haar afscheid worden genomen. Voor ons gezin een bittere pil.
Soms lijkt het alsof er geen einde komt aan alle ellende. Maar hoe verder je het pad afloopt hoe 'brighter the future' wordt.
Aan elke donker pad komt een einde en is er licht in de tunnel. Langzaam beginnen wij weer dat 'licht' te zien. Er staan weer mooie dingen op het programma.
Dus voor iedereen die zich bevindt in zo'n zelfde donkere tunnel. Geen nood, elk stapje wat je zet, hoe klein dan ook brengt je dichter bij het einde van de tunnel. En aan het eind van die tunnel schijnt weer diezelfde zon. Dan is het weer tijd om geluk te mogen voelen.........................
Reactie plaatsen
Reacties